zaterdag 7 september 2013

Faalangst

Ik durfde het gewoon niet meer. Schrijven. Bang om te worden afgerekend (door mezelf) op wat ik zou zeggen en hoe. Stukje na stukje dacht ik: ik kan beter. Het moet beter. De volgende keer heb ik een beklijvender verhaal, sappiger geschreven, leuker om te lezen en voor iedereen even interessant. Op naar het perfecte blogstukje! Maar dat bestaat natuurlijk niet. Of misschien toch? Er zijn namelijk mensen die dat kunnen, héél dicht in de buurt komen van het perfecte blogstukje. Maar ik hoor daar niet bij. En dat is eigenlijk niet erg. Vind ik nu. Daar is niks mis mee. Het heeft lang geduurd voor ik daar achter kwam. En het heeft veel voeten in de aarde gehad. Want natuurlijk ging dat faalangstige writersblockgevoel niet alleen over het perfecte blogstukje. Het ging eigenlijk over perfect willen zijn tout court. Ik wilde namelijk ook de perfect moeder zijn, bijvoorbeeld. En de perfecte echtgenote. En werknemer. En dochter en zus en vriendin en buurvrouw en ga zo maar door. Met het perfecte leven en de perfecte levenswijze. En intussen gebeurde er iets wat ik totaal niet in de gaten had. Ik stevende er in een recordtempo op af. En plotseling zat ik er middenin: de 'burn-out'. En toen kon ik niks meer. Alsof ik in een moeras wegzakte dat me naar beneden zoog, terwijl ik nergens maar dan ook nergens meer houvast had. En daar klim ik nu langzaam terug uit. Of tenminste, dat probeer ik. 
ZO. Het is eruit. Hè hè.

En nu wil terug beginnen schrijven. Omdat ik voel dat ik het wil. En omdat ik het leuk vind. Anders nu. Minder onder druk gezet door mezelf.  Gewoon een beetje lullen, zeveren over onnozele dingen die me opvielen en die ik me later vooral zelf graag wil herinneren. Dus: als ik er de energie voor vind, vind u mij nu ook terug. Dat hoop ik althans.



3 opmerkingen: