Het huisdier dat ons allen verbaasde.

Na 3 jaar onophoudelijk zeuren dat ze een huisdier willen, ging ik een aantal maanden geleden dan toch maar overstag.
Na het avontuur met Choco, wisten ze alvast dat ze geen cavia kregen omdat ik daar, toen al, allergisch voor bleek. En omdat konijnen, hamsters, fretten en ratten in dezelfde kruipende en knagende categorie zitten als cavia's en ik dus hoogstwaarschijnlijk ook dáár allergisch voor ben, hadden voornoemde dieren ook afgedaan. Ja, ook de "echt lieve dwergkonijntjes". 
Goed, wat bleef er dan nog over? Vissen? Ook al geprobeerd. En afgevoerd wegens weinig succesvol. Want ondanks de goede zorgen en het voorgeschreven absolute minimum aan eten duurde het geen drie weken of ze stierven een mysterieuze dood. Wat bij mij terloops even de vraag ontlokt: waar zijn die keiharde kermisgoudvissen van weleer gebleven?
 "Een hond dan mama? Alsjebliiiieeef?" Nee, ook geen hond want zo'n beest is de hele dag doodeenzaam en jankt zó hard dat de politie hem uit medelijden komt weghalen om hem naar een asiel te brengen en dat kunnen we hem toch niet aandoen? Toch, meisjes? Bovendien hebben honden, hoe lief ze ook zijn, de onhebbelijke gewoonte om te stinken.  Al ooit eens een hondenscheet geroken? Precies. Een bedwelmende geur waar je een hele avond lang van mag genieten, terwijl het brave beest op je voeten ligt te hijgen.
Een poes werd ook even in overweging genomen, zeker omdat we regelmatig kampen met een muisje hier en daar. Ze vangen ook grote 8 potige griezels, heb ik me laten vertellen. Maar toch, die haren hè, die dikke vlokken en plukken die overal blijven aankleven... En laat stofzuigen nu nét niet in mijn dagelijkse pretpakket zitten. En het uitscheppen van een stinkende kattebak evenmin.
En zodus werd het "een vogelke". Een grasparkietje dat de schattige naam Jippie meekreeg.
En ja, een huisdier zonder nadelen is voor zover ik weet nog niet uitgevonden. Want ook Jippie maakt vuiligheid en stinkt (een beetje). Zeker als de Bloemen het uitmesten van zijn kooi steeds weer uitstellen. En ik denk dat hij soms ook eenzaam is. Dat leid ik af van zijn onophoudelijk gekrijs en gekwetter als we na een lange dag met hem herenigd worden. Tam hebben we hem tot nog toe niet gekregen. Hoewel ik hem iedere dag trouw bij zijn naam noem en hem het verloop van mijn dag vertel, terwijl ik hem een lekker takje trosgierst voorhoud. Dat houden we nog even vol. Hij heeft intussen al de woonkamer rondgevlogen en ik heb ook het raam voor hem afgeplakt. Hij houdt toch al een beetje van ons denk ik. En hij voelt zich ook op zijn gemak. Tenminste, dat merk ik aan zijn nogal 'opgewonden' gedrag in het hoekje van zijn kooi. "Wat is Jippie aan het doen, mama? " En zo blijkt een parkiet, die zichzelf bevredigt, tenslotte ook nog  interessant biologisch studiemateriaal :-)