Daarnet is er een vrachtwagen tegen mijn auto aangereden. Het lag niet aan mij. Gelukkig maar. Het lag aan de jonge en hoogstonervaren chauffeur die zijn vehikel achterwaarts wilde inparkeren op een busstrook. Hij moest, om dit manoeuver tot een goed einde te brengen, rakelings lang mijn auto afdraaien en toen heeft hij dus zowat alle verf van de achterflank geschuurd.
Op zo'n momenten flip ik dus bijna. Of ik ga in shock of zoiets. Ik verander in een kieken zonder kop, want dan moet ik aan administratieve verplichtingen voldoen en administratieve papieren invullen (die ik dan natuurlijk nèt niet kan vinden) en administratieve telefoons plegen (mijn meest geliefde bezigheid), en dan wordt ik dus hypermegakeinerveus. Het is zo'n typische situatie waarin Bachbloesems wonderen zouden doen, maar die had ik natuurlijk niet bij me. Gelukkig had ik wel mijn immer hulpvaardige collega's om mij door dit euvel heen te helpen. En gelukkig waren de schuldigen zich bewust van hun schuld. En kenden ze een beetje nederlands.
Maar in zo'n situaties wil ik het liefst van al dat mijn vader ineens vanuit het niets opdoemt. Hij die alles regelt, hij die orde op zaken stelt, hij die mij redt uit eender welke penibele situatie.
Ik weet dat hij dan zou zeggen: "Kom, ga jij maar naar binnen, drink iets, kalmeer, ik zal dat wel allemaal voor je oplossen. En ik zal ineens ook naar de garage bellen én naar de verzekering, laat mij maar doen, het komt allemaal in orde...
De realiteit is dat ik na een uur nog sta na te trillen op mijn benen. Terwijl ik bel naar Mijn Liefde
Ikke: Schatje ik heb slecht nieuws. Er is een vrachtwagen tegen onze auto gereden. Maar (met enige fierhied in mijn stem) ik heb alle papieren ingevuld.
Mijn Liefde: Ah maar dat is goed, dan kunnen we ineens onze beschadigde bumper op hun kosten laten herstelllen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten