Gestoord

Zat ik vandaag, op mijn welverdiende vrije dag, rustig, alleen in het gezelschap van mijn krant, ergens een soepje te eten,... zie ik in mijn ooghoek ineens een man van middelbare leeftijd iets tè vriendelijk naar mij knikken.
Mijn ervaring leert mij: tè vriendelijk knikkende mannen van middelbare leeftijd willen ofwel hopeloos graag iemand binnen doen, ofwel zijn ze Jehova Getuige.
Wat er met dit exemplaar aan de hand was, weet ik niet. Even later, mijn soep was uit, maar mijn krant nog niet, komt ie naast me staan en vraagt of ik hier woon. Met een beleefde, mijn tegenzin verbergende, glimlach antwoord ik "ja". Daarna wil ik terugkeren naar de financiële crisis in mijn krant, maar dan begint ie de weg te vragen en vraagt meteen ook maar of ik geen tweedehandswinkel ken waar hij een pelsen mantel te koop kan aanbieden aan 500 Euro, minstens. Rare man, denk ik. Ik vertel dan maar snel hoe hij zo makkelijk mogelijk op zijn bestemming kan geraken. Gelukkig blijft zijn "wil je anders even met me meelopen?" achterwege. En druipt hij af. Oef.

Tsjoektsjoek

Wapenstilstand en vrouwendag. 11 november wordt er niet minder koud, druilerig en vervelend door. "Waarom niet eens naar het Speelgoedmuseum gaan?", dachten we. Kan wel leuk worden, met de trein en zo. Zou de eerste keer zijn voor Mijn Bloemen. En daardoor net een belevenis.

Hoe ongelooflijk spannend vond ik dat zelf, vroeger, als papa ons dat grote statige gebouw binnen loodste op zoek naar die éne juiste trein tussen de zovele.

Ik vroeg me dan keer op keer af, hoe hij er toch in slaagde en het antwoord dat ik mezelf gaf was ook keer op keer hetzelfde: mijn papa weet alles. Eén zekerheid had ik alvast in die tijd: zolang ik veilig aan zijn handje bleef lopen, kon er niks ergs gebeuren en zaten we altijd in de juiste trein.

Spanning, vermengd met de hoopvolle verwachting van iets leuks, iets nieuws... Instappen, het perfecte plaatsje zoeken, bij het raam natuurlijk, joepie er is een tafeltje! Zitten we allemaal goed? De bagage netjes opgeborgen? Ja, het fluitje! Daar sluiten de deuren zich,...even wachten...en...en...traag, traag zet de trein zich in gang en langzaam, langzaam verdwijnt het station en zie je de landschappen, koeien, paarden, huizen, bomen, auto's, flits flits flits, flitsflitsflits...

Soms keek ik naar Grote Bloem en dacht iets van mijn vroegere stille opwinding in haar oogjes te ontwaren, want die fonkelden zachtjes, terwijl ze door het raam tuurden. Of hoe je je mooie stukjes kindertijd opzoekt in je eigen kind, en terugvindt.

Niet mals

Dat afkicken. Eergisterennacht, een angstaanjagend afkickverschijsel. Ik lag een half uurtje in bed en ineens werd ik wakker, een beetje onwel en onrustig. Mijn Liefde lag nog rustig een boekje te lezen. Op tijd van 5 minuten lag ik te rillen en te beven, ja zelfs te schokken onder mijn dekbed. Niks kon me kalmeren of tot rust brengen. Mijn liefde dacht dat ik een nachtmerrie had en probeerde me wakker te maken, maar ik was wel degelijk wakker. Klaarwakker. Ik voelde me verkleumd, maar het was niet echt van de kou. Zelfs met een dikke sweater over mijn pymama, een joggingbroek en skisokken, kreeg ik het niet warm. Integendeel, het werd erger en erger. Zo erg zelfs dat ik naar de zetel in de living verhuisd ben met mijn schokkend en stuiptrekkend lijf. En overgeven en wenen waren er ook bij. Zo'n onverklaarbare tranen die ineens opborrelen, maar die niet verdrietig aanvoelen. Echt bizar. Geen zin in suiker nochtans, eerder een afkeer. Alleen al de gedachte aan een koekje maakte me zo mottig als een krab.
Het heeft een uur geduurd of iets langer, die aanval, of wat het ook mag zijn. En het voelde alsof ik bezeten was door een ronddwalende geest. Want mijn lijf was precies niet meer van mij. Bangelijk. Maar ik ben een redelijk nuchter mens, dus ik steek het op de suiker, of het gebrek eraan.
Of misschien was het een kortsondige griepaanval? Wie weet. Maar ik had geen koorts en ook geen hoest of keelpijn of iets dergelijks. De dag erna nog wel danig van de kaart en moe en slap.
Maar soit, ondertussen toch wel aan aanbeland op dag 8!
Op naar dag 21, hopelijk zonder al te veel bizarre afkicktoestanden.

Stand van zaken afkickproces

Vandaag dag 4.

Ok. Het gaat. En ik heb geen last van die bevingen of flauwtes waar Sonja het over heeft in haar boek. En die had ik wel toen ik nog suiker at.
Maar het is toch een heel karwei. Ik probeer altijd maar anderen te overtuigen van het feit dat het toch zo gezond is wat ik doe (ja inderdaad, mijn collega's lopen tegenwoordig snel weg als ze me zien), in de hoop dat ik daarmee ook mezelf overtuig, want ik voel voor de rest nog niks. Ik ben nog even moe als ik opsta en als ik ga slapen en tussenin ook eigenlijk. En ik heb nog steeds geen ongelooflijke drive om honderdduizend dingen tegelijk aan te pakken. Laat staan één ding. Bijvoorbeeld: de kinderen naar bed brengen voelt nog steeds alsof ik de Mount Everest moet beklimmen.

Maar soit. Ik geef nog niet op. Ik moet het toch minstens twee weken de kans geven, vind ik.

Dus, waar heb ik tot nu toe aan kunnen weerstaan?

-vers gebakken wit brood met een groot stuk chocoladeletter van de kinderen

-koekjes tijdens werkvergaderingen

-cola light tijdens de lunch, als vieruurtje en als avondlijke dorstlesser

-mignottekes, zowel melk als puur, als tussendoortje

-puddinkjes als dessert

-fruityoghurtjes als dessert

-chocomoussekes als dessert

-koekjes of cake of wafels als dessert

-wijn bij het eten en als dessert

-schuimwijn op de afscheidsdronk van een collega (en believe me, dàt was pas moeilijk! Iedereen dacht trouwens dat ik weer zwanger was waarop ik dan maar antwoordde: "ik wou dat het waar was, het is veel erger")

sugar, oh honey honey

Ik heb weer goed voornemen. En het is geeneens nieuwjaar. Wat zeg je me daarvan?

Nu ben ik altijd wel erg terughoudend in het aankondigen van mijn recentste goede voornemens omdat die meestal even snel verdwijnen als ze gekomen zijn. En het is zo sneu om iemand blij te maken met een spreekwoordelijke dode mus.

Maar deze is wel een blijvertje. Voorlopig althans.

Ik ga afkicken van mijn suikerverslaving in 21 dagen.

Toen ik mijn goed voornemen gisteren toevertrouwde aan de collega's moesten ze eens hartelijk lachen. Niet met het voornemen op zich, maar met de methode. Het is namelijk de .... Sonia Kimpen-methode!! Ik denk dat 90% van onze bevolking het direct wel ergens voelt kriebelen of steken of irriteren als ze de naam Sonia Kimpen horen, dus ik had geen andere reactie verwacht dan spot en hoongelach. En toen ik vanmiddag ostentatief mijn Sonia Kimpen brood op tafel legde, vonden ze het natuurlijk helemáál hilarisch en hadden ze meteen Sonia's vette bankrekening gemaakt toen ik vertelde hoeveel het me gekost had.

Maar het kan me allemaal niet schelen.

Ik moet ervan af. Ik wil me weer energiek en fit voelen om dingen te ondernemen. Ik wil terug gewoon één koekje of één stukje chocolade kunnen eten zonder altijd maar meer en meer en meer te moeten. Ik wil geen roofbouw meer plegen op mijn lijf door zo maar alles onbedachtzaam in mijn mond te proppen.

Het moest, want ik was niet goed bezig. Zeker niet als je op één luttele avond in één ruk een hele tablet witte chocolade naar binnen speelt en dan nog op zoek gaat naar koekjes, wafels of snoep, en niks vindt en dan maar begint aan de choco pops van de kinderen om je dan 'smorgens aan het ontpijt vol te proppen met witte boterhammen met choco of speculaaspasta. En ga zo maar door. "De suikerkermis" noemt Sonia het....

Dat ik al aan dag 2 zit, beschouw ik alvast als een bewijs van mijn doorzettingsvermogen.

En wat ik dan wel mag eten, vraagt u zich misschien af?

Wel, veel groenten (altijd minstens de helft van je bord), 2 à 3 keer per dag fruit, volkoren maar liefst speltbrood, volkoren pasta, aardappelen, kleine portie vlees, vis, goede zuivelprodukten... Heel gewone dingen dus. En gevarieerd. Het mag geen dieet worden, alleen afblijven van alles waar geraffineerde suiker in zit. En zoetstoffen? Die houden blijkbaar je smaakpapillen voor de gek of zoiets. Dus dan mag ook niet. Dat zal misschien nog het moeilijkste zijn, mijn dagelijkse blikjes Cola Zero laten staan. En ook de wijn hè. 21 dagen geen wijn... *slik*

2 meter

Ik heb keigoed nieuws! Ik word weer meter. En ik weet nu al dat ik die rol met volle overgave ga opnemen! Voor mijn (nu nog ongeboren) nichtje of neefje staat mijn hart en mijn deur altijd open...je bent zó welkom, lief kleintje...