Naschools snacken

Het begint al als je ze maar net uit de klas gehaald hebt: "Heb je iets bij mama?". En ja, meestal heb ik iets bij. Niet altijd iets even gezonds, geef ik toe, maar ze eten op school al genoeg fruit denk ik zo, dus gun ik ze zo nu en dan toch eens een vettig boterkoekske of een roze geglazuurde donut of chocoladewafel of iets dergelijks. Ik word zelf namelijk ook graag verwend na een dag hard labeur. Op suikerrijk vlak wel te verstaan.

Zo rijd ik dan rustig met twee knabbelende bloemen met besmeurde mondjes in mijn bakfietsbak huiswaarts.

Maar eens thuis begint het: "Ik heb nog honger mama, wat mag ik nu hebben?". "Mag ik nog een koek mama, nee? Ooohhhh, allééé...". "Heb je geen chipkes meer mama? Nee?? Pffff ik wil chipkes!  Nee, ik wil geen appel! Nee, ook geen peer, Ik wil iets lekkers!". "Of of of of een IJSJE! Ja een ijsje mama! Heb je dat,  een ijsje??? Neu? Ook niet? (denk de pruillip erbij), maar je moet nog eens ijsjes kopen mama!", 
"Een boke met choco dan mamaaaa, alsjeblieeeeeft, magda? " ...

Soms lukt het nog om ze een banaan aan te smeren, of een wortel, of een droge Krisproll of een kaasje of iets anders in de categorie: niet al te ongezond en niet al te verzadigend.
Maar in de meeste gevallen zitten ze door dit gesnack al met een half gevulde maag aan tafel waardoor hun bord dus ook maar voor de helft wordt opgesoupeerd. En dan moet ik ze nog aanporren (of omkopen) met  het nodige "allez komaan, nog 3 hapjes!" en " als je flink eet krijg je nog een snoepje".

Een mens zou nog gaan denken, die komen om van de honger 's middags, maar als ik eens durf een boterham éxtra in hun brooddoos te moffelen dan komt die gegarandeerd terug! Met de verontwaardigde woorden: "Zeg mama, 3 boterhammen is wel teveel hè!"  

Goed voorbereid naar het einde

Toegegeven, het getuigt van veel voorzienigheid. Want je kan je zaakjes maar beter op orde hebben en zo. Ook voor als je er niet meer bent. Maar toch. Het voelt lichtjes vreemd om na enkele gesprekken aan een springlevend iemand die in levende lijve voor je zit en nog steeds alle tekenen van leven vertoont zijn hoogstpersoonlijke uitvaartrede voor te lezen, in de verleden tijd, alsof hij al gepasseerd is. Zo van, voilà, luister nu goed, want dit is het dan, wat ze van u gaan horen op de donkere dag des afscheids. En dan dingen voorlezen als: "...Hij was een man van weinig woorden, maar bij velen gekend als iemand met het hart op de juiste plaats..." en dan de persoon in kwestie bevestigend zien knikken en zelfs een traantje zien wegpinken.Fascinerende nieuwe trend in onze sector.

Joggin'

Twee jaar heb ik er over gedaan om de draad terug op te pikken. En waarom? Oh ja, ik weet het weer. Een aanslepende achillespeesontsteking, een lichte burnoutachtige toestand, een uitputtende zwangerschap en een bevalling. En te lui en geen geld om goed schoeisel te kopen. Dat laatste, daar heb ik me overheen gezet. Ach, ik eet wel een boke minder deze maand. Want aan die lijn moeten we tenslotte ook iets gaan doen. Mijn pezen voelen terug ok, een burnout zou belachelijk zijn want ik heb 5 maanden niet meer gewerkt, zwanger ben ik niet meer en de bevalling ligt ook al een tijdje in het verleden. Dus. Geen excuses meer. En het helpt als je elkaar wat kan oppeppen. Een half jaar geleden hebben we elkaar plechtig beloofd om begin 2010 te beginnen, mijn vriendin K. en ik. Et voilà. En nee, we hebben geen doel. Neen, we gaan niet meedoen aan de Antwerp 10 miles, en al zéker niet aan de marathon van New York. We zijn al blij dat we vooruit komen en kunnen bijpraten tijdens het lopen. Want dat was de bedoeling volgens de loopschoenenverkoper. Alleen dan weet je dat je een goed tempo hebt. Je moet nog een normaal gesprek kunnen voeren. Dus vandaag was het zo ver. Met onze spiksplinternieuwe spierwitte razend lelijke maar super comfi want volledig aan ons voettype aangepaste loopschoenen liepen we vandaag al hijgend en puffend én pratend door Park Noord. Wordt vervolgd...

...happily ever after

The Princess and the Frog, de allereerste Disney tekenfilm met een zwarte prinses en zwarte voodoomagie en zwarte jazzmuziek in de hoofdrol bleek een tearjerker van formaat. Voor weekhartige moeders als ik toch. 

Het ritueel van naar de cinema gaan zit er trouwens al goed in bij mijn Grote en Kleine Bloem. Zo wisten ze me, meteen nadat we onze kaartjes hadden gekocht, enthousiast te vertellen dat er dààr popcorn te verkrijgen was. En ijsjes ook, maar daar was het te koud voor, vonden ze. Voor popcorn niet want dat is lekker warm in de winter. En dat vond ik ook.
Ze wilden zelfs hun schoenen uitschoppen nadat we ons plaatsje zorgvuldig hadden uitgekozen (pal in het midden van de middelste rij) en ons hadden ontdaan van onze vele jassen, sjaals en mutsen. Zo op hun gemak waren ze.
De twee oudste Bloemen vonden het vooral grappig, zo getuigden hun spontane pretkreetjes na de dolle fratsen van de kikkers en hun vrienden. En soms ook wel een beetje eng. Zo eng dat Kleine Bloem, hoe raadt u het, plots alwéér pipi moest doen. Net geen natte broek maar wel het moment suprême van de film gemist natuurlijk. Maar droog ben ik dus uiteindelijk toch niet gebleven.

Grote Kleine Bloem

Kleine Bloem mocht vandaag gaan spelen bij haar dikke vriend. Haar allereerste speelafspraakje was een feit. Voor een halve dag, om te beginnen, want je weet maar nooit, stel dat ze elkaar al na een uur in de haren vliegen.

 

We waren 10 minuten te vroeg, maar haar dikke vriend stond al hoopvol door het raam te turen en toen hij Kleine Bloem in het vizier kreeg begon hij blij en opgewonden te springen en te zwaaien. We waren nog geen halve minuut binnen of Kleine Bloem moest naar goede gewoonte 'pipi doen', waarna haar dikke vriend haar galant naar het toilet vergezelde. Het ijs was gebroken.  Toen de halve dag verstreken was kreeg ik te horen dat haar dikke vriend zóvéél auto's had, dat ze een tent hadden gemaakt, "ja ja in de living hè mama!",  dat ze brocollisoep had gegeten, "ja en dat is lekker, jij moet dat ook maken mama", en dat de mama van haar dikke vriend een beetje "gekjes" had gedaan. En dat ze mij niet gemist had.
Kleine Bloem is blijkbaar de kleefkruidfase aan het ontgroeien.En mij hoort u niet klagen.

Dement

Toppunt van 'in the flow zitten':
Brooddozen en boekentassen van de Bloemen klaarmaken op de vooravond van de eerste dag van de krokusvakantie. En mijn fout pas inzien aan het ontbijt terwijl ik fier verkondig tegen mijn Liefde: "Ik heb de boterhammekes al gesmeerd, wat vindt ge daarvan?!"

Spuitjes

Babybloem kreeg gisteren nog maar eens een dubbele shot ziektekiemen ingespoten om niet ziek te worden.
Eigenlijk is dat toch zielig. Zo klein en dan 2 grote spuiten in die babybeentjes. Pijnlijke dan nog wel. Om nog maar niet te spreken van het straffe spul dat ze ingespoten krijgt. Begrijp me niet verkeerd hè, ik ben niet principieel tegen vaccinaties. Het gaat niet alleen over je eigen kind maar ook over het algemeen belang. Ik zou niet graag hebben dat kindjes terug en masse hersenvliesontsteking, difterie of laat staan polio gaan krijgen. Maar het blijft toch zielig, zo een dubbele cocktail in één ruk door dat kleine lijfje jagen. Niet moeilijk dat ze vanmorgen jengelend wakker werd met 38,5° koorts. Ocharme mijn Bloemeke, dan moest ik haar ook nog eens lastigvallen met een suppo. 
Ze was heel flink trouwens. Volgens de dokter één van de zeldzamen.
En neen, ze is niet té dik ;-)

.

Carnaval de la neige

Wat een helse tocht vanmorgen om een Bloemenprinses en Bloemendanseres naar school te brengen.
Vooropgesteld scenario. Geen risico's nemen met bakfiets of auto. Met de bus dan maar.
Afloop. Een half uur tevergeefs op de bus staan wachten, terwijl het bushokje alsmaar kleiner werd en de voetjes alsmaar kouder en de stemmetjes alsmaar jengelender. Dan toch maar naar de auto gestapt in de hoop tenminste nog op school en op het werk te geraken. Eerst 5 minuten sneeuw weggeveegd, of neen, eerst 5 minuten naar de sneeuwhandschoen gezocht, dat rotding dat zich altijd verstopt op momenten dat je't echt van doen hebt. Het jengelen gaat over in zagen. "Ik heb het kouhoud mama". "Jaaaa, ik ook, en ik moet ook pipiiiii doen mama". Mijn antwoord: "Ik heb het ook koud verdorie en jullie hebben juist pipi gedaan, dus zwijg!", mist effect. Eindelijk onderweg maar het zagen wordt stilaan aanstellerig blèren. "Ik moet zoooo pipiii doen en ik heb zooooo'n koude voetjes en ik kan niet wachten tot we aan school zijn...." Ik begin stilaan het kookpunt te bereiken. Vlug vlug, wat kan ik doen als afleidingsmanoevre? Kinderliedjes opzetten? Helpt niet! Herinneringen ophalen aan Disneyland, Efteling, Plopsaland? Tegengesteld effect! Moppen vertellen? Vergeet het, niet grappig! De radio loeihard zetten? Bloemen proberen het geluid gewoonweg te overstemmen.  Ik voel een acute migraineaanval met bijkomende zenuwinzinking opborrelen, terwijl ik probeer geen uitschuivers te maken en niet te bruusk te remmen. "Willen jullie dan dat ik bots?" roep ik, "Is het dat wat jullie willen?" Adem in, adem uit, in, uit, in, uit,....
Na drie kwartier arriveren we in school. "En nu hop, maak dat je op de WC zit!" zeg ik. "Nee, ik moet al geen pipi meer doen hoor mama",   "Ja, bij mij is het ook al over, goed hè?"

Ik heb ze net niet gewurgd. Het was tenslotte carnaval.

Handschoenen gezocht

Ik had een paar. Zwarte katoenen. Maar die waren te koud en die pasten niet bij mijn blauwe muts en sjaal. Dus kocht ik een nieuw paar. Blauwe, warme angorawollen. Maar er rustte een vloek op. Bij een bezoekje aan mijn hondenliefhebbende ouders kreeg één van die (anders doodbrave) beesten ze te pakken. Gatenkaas, mijn mooie nieuwe lekker warme bijpassende petrolblauwe handschoentjes. Mijn moeder was zo lief om de schade te herstellen. Echt waar, je zag er waarlijk niks meer van, geen gat meer te bespeuren. Maar nu ben ik ze dus kwijt. Echt kwijt. Ik vind ze nergens meer. Voor de zoveelste keer heb ik naar ze gezocht vorige week, eergisteren, gisteren en vanmorgen... Alleen al daarom zouden ze de winter voor mij mogen afschaffen. Of zoals Grote Bloem gisteren zei: "Mama, ik wou dat het voor altijd zomer was!".

Wat wil jij worden?

 

Schoolcarnaval. Aaaargh. Ik krijg al buikpijn als ik er nog maar aan denk. Niets is minder waar voor Grote Bloem. Die al aftelt. En zich nu al elke dag even verkleedt als danseres, kwestie van voorbereiding. Nog 2 nachtjes slapen...

Perpetuum mobile

Een nieuw kleedje, een nieuw begin. Ik denk dat mijn leven zo een beetje in elkaar zit. Altijd weer opnieuw beginnen. Iedere dag opnieuw opstaan, opnieuw een kop koffie, opnieuw beslissen wat we gaan eten, opnieuw op de weegschaal en denken:" vandaag begin ik opnieuw.", en dan elke avond opnieuw teveel koekjes eten..., opnieuw haastend door de ochtend en avondspits, opnieuw voornemen minder TV te kijken, meer boeken te lezen en vroeger te gaan slapen.
Opnieuw afscheid nemen van de meest intense periode die een moeder met haar kind kan hebben, opnieuw de draad oppikken op het werk na vijf maanden thuis met Babybloem.
Elke keer opnieuw ervaren hoe mijn Bloemen me vervullen met geluk en het heerlijke gevoel dat ze mij, dat ze àlles compleet maken.
Opnieuw beginnen zonder loslaten. Eigenlijk gewoon verder gaan dus...