Een verlaat verjaardagscadeau voor oudste dochterlief zorgde ervoor dat we vandaag in een binnenspeeltuin terechtkwamen samen met nonkel T. en tante K. Een omgebouwde, uit golfplaten opgetrokken sporthal, omgetoverd tot een waar speelparadijs waar het krioelde van de hyperkinetische blotevoetenkindertjes. Je kent dat wel: ballenbaden, glijbanen, springkastelen en doolhofachtige kooien waar een volwassen mens zich met geen goud ter wereld in durft wagen. Neen, voor de ouders en de volwassen sympathisanten stonden er tafeltjes en stoeltjes, was er een bar met drankjes en versnaperingen en lagen er stapels verkreukelde tijdschriften ergens in een hoek. Waarschijnlijk dienen deze laatste om de verveling te verdrijven of het wachten aangenaam te maken.
Buiten alle verwachtingen om was het alsof onze oudste een thuismatch speelde. Zonder om te kijken stoof ze naar de doolhofkooien en beklom ze met veel égards het uitdagende springkasteel. Ik kon mijn ogen niet geloven. Waar was ons bedeese (mamaaaa???- meeeeekomen) meisje? En toen ze de dansvloer met lichtspots ontdekt had ging haar wereld helemáál open. Fier en koket stapte ze tussen de bijnapubermeisjes, die nog net niet de 'schaamleeftijd' hadden bereikt en bijgevolg nog eventjes hun kunstige danspasjes durfden tonen. En onze oudste bloem moest er niet voor onderdoen. Thor werkt immers aanstekelijk genoeg.
Even was er lichte paniek. Niet bij onze bloem maar bij mijzelve. In al mijn enthousiamse over de dapperheid van mijn kind vroeg ik haar of ze de grote luchtkasteelglijbaan wilde beklimmen. Mijn woorden waren nog niet koud of mejuffer zat al boven. Maar 4 meter terug naar beneden glijden was er natuurlijk (waarom had ik dat niet eerder bedacht) teveel aan. Want ja, iedereen heeft zijn grenzen. Dus kon mama zelf naar boven klauteren om haar iets te overmoedige katje te gaan redden uit de veel te hoge boom. Wat eigenlijk een leuke ervaring was. Mijn kind gaan 'redden' en me tegelijkertijd nog heel eventjes 8 jaar voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten