Vandaag moest er weer een familie afscheid nemen van hun kind. Hoe verschrikkelijk pijnlijk moet het zijn om je eigen vlees en bloed, je dierbaarste bezit kwijt te spelen. Je kinderen horen niet te sterven voordat je zelf gaat. Maar toch... zomaar ineens... PATS BOEM... alsof het niks is, word je hart uit je lijf gerukt.
Hij was hun oudste jongen, 23 jaar, grootgebracht met alle liefde en genegenheid die ze als papa en mama in hun ziel hadden. Hij was de grote broer van het gezin. Zijn broer en 4 zusjes moeten het nu zonder hem stellen.
Eventjes kan ik hun pijn aanraken, en meevoelen met wat er op dit moment met hen gebeurt. Maar niet snel erna moet ik me vermannen, slikken, me sterk houden. Uit zelfbehoud. Ik weet dat ik zelf kraak als ik er samen met hen in ga staan. In hun allesomvattende en overweldigende verdriet. Dat niet het mijne is, maar het hunne.
Gek. Vorige week kende ik deze mensen van haar nog pluim en vandaag heb ik de uitvaart van hun zoon verzorgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten