Gisteren eerste werkdag na 4 maanden zwangerschapsverlof. 4 maanden is niet eens zo lang als ik andere mama's mag geloven. De vraag " En ? Vindt ge het erg om terug te moeten gaan werken?" heb ik intussen al zo'n 345 keer gekregen; maar wat moet je daar nu op antwoorden? "Jaaaaa verschrikkelijk" ? Dat wil zeggen dat ik lieg. Werken is vermoeiend maar mijn werk is misschien niet zo vermoeiend dan 8 uur per dag naar een huilende baby luisteren en op de weinige momenten dat ze 15 minuten slaapt op je tenen lopen om te voorkomen dat ze wakker schrikt. En probeer maar eens een badkamer te poetsen in blokjes van 15 minuten terwijl je om de om de haverklap een krijsende baby moet gaan troosten. Dat is niet vermoeiend maar dodelijk vermoeiend.
Ok ik geef toe, ik ben niet geboren om TBM (thuisblijfmama) te worden. Ik wil aan het einde van de dag wat meer kunnen vertellen dan het feit dat ik de keukenvloer gedweild heb of de wasmachine 3 keer in en uitgeladen heb.
Toch blijft het schuldgevoel knagen. Een 4 maandertje dat 8 uur per dag bij een wildvreemde (voor haar) verzorgster moet blijven, temidden van al die vreemde geluiden en onbekende gezichtjes. Een 4 maandertje dat thuis veel weent zal ook daar veel wenen maar wellicht minder individuele aandacht krijgen. En een 4 maandertje is nog zo klein.
En toch... 4 maanden al. De tijd van groenten -en fruitpap is aangebroken. Het is volop kraaien rollen en grijpen geblazen. Het gaat zo snel. Het lijkt gisteren, dat ik ons lieve helmkindje op mijn zachte buik voelde liggen, glibberig, bibberig en zo mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten