Goed idee!

Bij het procédé van was insteken viel vanmorgen mijn oog op mijn aan flarden gescheurde, half over de vloer uitgespreide, Ikea wasmand. Het was niet de eerste keer dat ze me opviel, maar al die andere keren dacht ik van : "Ach ja, en wat dan nog. Ik koop wel es een andere, ooit, als ik ooit eens 5 minuten..." Nu dacht ik van: Hé ik heb vandaag tijd! Tijd voor een nieuwe wasmand van Ikea! Tevens een leuk uitstapje met de kinderen! Fijn!

De voormiddag was al bijna gepasseerd en na een mislukte slaap-poging van Kleine Bloem trok ik met mijn wagen volgeladen met Bloemen en Bomma naar de Ikea. Natuurlijk valt Kleine Bloem in slaap richting Ikea. De rit nog wat gerokken door een binnenweg te kiezen en de parking 3 keer rond te rijden (wat op zich niet ongewoon is bij de Ikea). Eenmaal een plaatsje bemachtigd probeer ik Kleine Bloem zo stil en bewegingloos mogelijk van autostoel naar buggy te verhuizen, maar helaas, het mocht, gewoontegetrouw, niet baten.

In de Ikea was het druk maar niet over-de-koppen-lopen-druk. Maar toch druk. Zoals steeds. Jammergenoeg (voor Grote Bloem) duurt het altijd eeen poos voor je aan de speelgoedafdeling komt, en dat moesten we geweten hebben. "Mamaaaaaaa, ik wil speelgoed zien. "Mamaaaaa, ik wil naar het speelgoed". Mamaaaaaa, ik heb pijn aan mijn benen, ik kan niet meer stappen, ik wil naar het speelgoed!" "Mamaaaa, wanneer is het speelgoed? Is nu het speelgoed? Waar is het speelgoed? Ik wil speelgooehoed! ... Onderweg naar het speelgoed en tussen de zeurbuien door, slaag ik erin snel enkele bruikbare glazen schalen, soepkommetjes, een set kleurige kleerhangers, en een messenslijper mee te pikken, want dat heb ik, nu ik er toch ben, ook wel heel erg nodig. En dan bij het speelgoed, natuurlijk, ook iets kindvriendelijks in de kar gezwierd. Een spelletjesboekje en stempelstiften, deze keer. Nog even iets gedronken en getwijfeld over een kinderopstapje (volgens mij zinvol, volgens Bomma compleet zinloos), maar toch niet gekocht. Aangeschoven, betaald, een vieze wafel gegeten (voor dezelfde prijs als het kinderopstapje), en naar huis.

Daarnet wilde ik nog maar eens een waske insteken.
Uvoeltemalkomen zeker? De wasmand. Sh*t. Vergeten, dus. Tja, ze zal moeten wachten, tot ik nog eens hetzelfde lumineuze idee krijg. Die lepe Ikea-bedenkers toch.

Te soft voor deze wereld

Vandaag is het dan eindelijk zover gekomen. We hebben een vervangvoiture. Een Fiat Bravo van het nieuwste soort. Joepie de poepie. Dat wil zeggen dat onze kapotte voiture eindelijk gemaakt wordt (een uitloper van het camionincident). We hebben onze vervangvoiture echter slechts stapsgewijs verkregen.

Stap 1: Mijn Liefde belt naar de garage om een expertise te laten doen.

Stap 2: Na een week vindt de expertise plaats.

Stap 3: De verzekering heeft tijd nodig om te beslissen, nog een week verder.

Stap 4: De verzekering heeft beslist, we kunnen hem laten maken. Mijn Liefde maakt een afspraak. Voor de week erop.

Stap 5: Mijn Liefde is bij het maken van de afspraak uit het oog verloren dat we een vervangvoiture moeten hebben. Eerst uitzoeken bij verzekering hoe dat zit. Weer een week verder.

Stap 6: Juij! We hebben recht op vervangvoiture! Mijn Liefde belt terug naar de garage, maakt een nieuwe afspraak voor onze kapotte voiture en zegt dat we vervangvoiture mogen hebben, voor 5 dagen maar liefst. De garage gaat het allemaal regelen.

Stap 7: Oei. We horen niks meer van de garage. Na een week belt Mijn Liefde. Wat blijkt? Ze dachten dat we op verlof waren (Duh! In our dreams!), dus ze hadden nog maar even gewacht met die vervangvoiture. Misverstandje rechtgezet en vervangvoiture opnieuw geregeld.

Stap 8: Vandaag kreeg ik telefoon. "U kan uw vervangvoiture vanavond komen opppikken mevrouw". "Om 17 u is prima, tot straks!". Zo gezegd zo gedaan. Om 17.05u sta ik nieuwsgierig te popelen om achter het stuur van de vervangvoiture te kruipen. Maar natuurlijk, hoe kan het ook anders, geen vervangvoiture te bekennen. De garagemevrouw moest hem nog gaan ophalen bij de car-rent, bij God!

Ik ben wijselijk meegereden met de garagemevrouw naar de car-rent, uit angst dat we anders weer een week verder zouden staan. En het is omdat de garagemevrouw op weg naar de car-rent haar scheidingsperikelen, en de nefanste invloed ervan op haar kinderen, aan me opbiechtte dat ik eigenlijk wat compassie met haar kreeg. En heb nagelaten om haar vriendelijk doch kordaat op haar trage en te wensen over latende klantenservice te wijzen. Ik ben een softie.

Gehaktballen en curryworsten

De Stadhuisopdracht is gelukkig goed afgelopen. Mede dank zij de 'moral support' van mijn fantastische collega M. die gedurende de hele viering aanwezig was en zijn goeie 'vibes' naar mij toe gestuurd heeft. Het koppel bleek zowaar nog zenuwachtiger dan ik zelf.

De goede afloop moest natuurlijk gevierd worden met een lekkere lunch bij De Taloorkes, alwaar ik twee gigantische gehaktballen met seldersaus geserveerd kreeg én verorberd heb. Ik vond van te voren nochtans dat ik niet zo'n honger had. Maar ik heb nu eenmaal het oorlogskindsyndroom en laat nooit of te nimmer een kruimel op m'n bord liggen.

Collega M kon dan weer niet anders dan halverwege stoppen want er zat er een haar in zijn ovenschotel. Een haar die verdacht veel leek op een haar van het soort dat niemand verwacht aan te treffen in een eetbaar gerecht. Yuk.

Daarna terug tramsgewijs naar het werk, wat enige tijd geduurd heeft wegens een ontsporing op dezelfde lijn. Daardoor zijn we zowat de hele stad doorgetsjoekt om op een ander tramspoor te kunnen rijden en uiteindelijk op het werk aan te komen. We hadden ook kunnen uitstappen en wandelen, hetgeen we zeker gedaan zouden hebben moest het niet zo'n prachtig weer geweest zijn. De ontsporing was enkele uren later nog steeds niet opgelost waardoor het naar huis gaan ook vertraging opliep.

Grote Bloem moest dan ook nog opgehaald worden bij de Bomma. Toen ik binnenkwam werd ik begroet met de enthousiaste woorden:" Kijk mama, ik heb Playmobil gekregen". Ik denk dat Bomma's portemonnee toch blij zal zijn als de vakantie voorbij is. Kleine Bloem was zoals altijd haar hongerige zelf bij thuiskomst. Ik besloot een kaas-ham omelet te maken voor haar en voor mij, terwijl Mijn Liefde vrijdagsgetrouw de frituur bezocht. Die kaas-ham omelet was een waar succes want ik heb er nog een moeten maken. En de curryworst voor Grote Bloem is ook helemaal opgegaan. Ik weet het, omeletten en curryworsten oftewel frikandellen (op z'n Limburgs) zijn niet zo gezond en voedzaam, maar wel errug gemakkelijk op een vrijdagavond.

Verkeersagressor en shoppingaddict

Vandaag weer een gewone werkdag zoals een ander. Grote Bloem naar de Bomma, Kleine Bloem naar de crèche. Waar geen van beide kinderen enig bezwaar tegen maakten trouwens. Kleine Bloem popelt de laatste tijd om naar 'de kindjes' te gaan. Bij de eerste aanblik van de crèchevitrine begint ze met haar mollige benen te shotten en "kish kish kish" te zeggen (=kindjes kindjes kindjes) en stevent nadat ik haar heb neergezet meestal direct af op het loopautootje en begint vrijwel meteen de wegpiraat uit te hangen.

Grote Bloem is ook de hemel te rijk bij de bomma en de bompa. Vandaag was er bij hen niks nieuws op het program want ze gingen alweer naar 't stad. Grote Bloem heeft al door dat in winkelen ook ergens bomma's zwakke plek schuilt. En dat zij die op subtiele wijze in haar voordeel kan benutten. Zeker in een winkel zoals De Zara. De oogjes van Grote Bloem springen dan haast uit hun kassen bij de aanblik van al die mooie kindersloefkes en schoentjes schitterend van de pareltjes, glittertjes en paillettekes. "Ooooh kijk bomma, mooi hè? Die blinken!". En warempel zie, als bij magie gaat bomma haar portemonnee automatisch open.
Bij afhaling van Grote Bloem kwam ze haar buit natuurlijk fier aan mij laten zien. Ik heb gezegd dat ik ze prachtig vind maar er toch subtiel, duidelijk en luid genoeg aan toegevoegd dat we "binnenkort als het zonneke wat meer schijnt eens echte goeie sandalen voor haar gaan kopen!"

Stadhuiswoorden

Vandaag moest ik in het Stadhuis zijn. Neen, niet voor onzen trouw, daar is het nog te vroeg voor, maar om wat prospectie te verrichten voor een trouw die ik werksgewijs moet voltrekken komende vrijdag. (oh neen help, dat is overmorgen al, besef ik nu plots)

De zenuwen gieren nu al door mijn lijf, want niet alleen de locatie is important, ook de mensen zijn wel een beetje speciaal te noemen. Zij is Engels, hij is Deens. Het publiek komt uit zowat alle uithoeken van de hele globe. De plechtigheid moet compleet in het Engels. Echt Engels Engels. Dus het moet er ook allemaal heel gereserveerd en hoffelijk en really British aan toe gaan. Slik. Plus, ik heb niks om aan te doen. Mijn pas gekochte rode 'wraaw'- kleedje (volgens mijn Liefde), kan ik niet aandoen omdat de bruid me op het hart drukte dat ze zelf ook in het rood zou gaan. Bovendien zou ik helemaal niet opvallen tegen de rode achtergrond, dus dat zou niks worden. Dan moet ik mijn sober zwart uitvaartpakje maar aandoen zeker?

Maar om even terug te komen op het Stadhuis, ik was er nog nooit van mijn leven binnengeweest. Ik wist ook niet hoe ik erbinnen moest geraken feitelijk. Ik heb een heel rondje eromheen gelopen tot ik gelukkig ontdekte dat je aan een zij-ingang binnen moest gaan. Gek dat je zoiets niet weet als je al meer dan 10 jaar in die stad woont. Maar éénmaal binnen was het werkelijk indrukwekkend. Ik waande me al even een echte Leona Detiège of Patricia Janssens tussen al dat rood fluweel, die zware eikenhouten lambrizeringen en geschiedkundige muurschilderijen. Misschien zou een mens alleen al voor het gebouw in de politiek willen gaan.

Maar ik zal toch eerst eens beginnen met een trouwke te doen zeker?

Smakelijk Pasen

Paasweekend, paaseitjes verven, paasmandjes knutselen, paaseitjes zoeken en vinden, groot, klein, melk, gevuld met praliné, hol, vol, 'rammeleitjes', puur, wit, allez keus genoeg dus.

Grote Bloem die zondag 's morgens als fluisterend vraagt: "Mama, gaan we naar beneden, misschien is de Paashaas geweest?" "En dan moet ik eitjes zoeken hè? En opeten!"

Kleine Bloem begrijpt die boodschap maar al te goed en ontdoet haar eerste persoonlijk gevonden paasei van zijn felgekleurd papier en begint er alvast aan. Om 6.30 u op Paaszondag, wel te verstaan. Dat pak je een kind toch niet af? Enfin, enkele uurtjes later wreekt het paasei zich op haar nieuwe paasbeste kleertjes. Waarvan geen foto. Burps.

Herinneringen komen boven van een Paaszondag vroeger, jaren geleden. Ik was misschien juist 12. Oma had zo'n half chocoladeei meegebracht voor mij, m'n zus en m'n broer. Elk zo'n half ei gevuld met nog méér chocolade. Overdaad dus. Mijn broer had de zwakste maag, bleek in de auto op weg naar het restaurant waar we onze Paaszondagavond in familiale kring gingen doorbrengen. Waarvan evenmin een foto. Burps.

Relax, just do it!

Nog steeds geen foto van Kleine wandelende Bloem, helaas. Er is altijd wel een hinderende factor in het spel. Ofwel kunnen we het toestel niet meer vinden, ofwel vergeten we het toestel mee te nemen, ofwel zijn de batterijen plat. Ofwel zijn we gewoonweg altijd te laat want op het moment dat je met je vinger ook maar richting knopje beweegt, is dat voor Kleine Bloem hét signaal om terug op haar achterwerk te ploffen, vergezeld van een luid en duidelijk "AUW AUW AUW !"


En nog méér nieuws. Blijkbaar sluit het ene wonder het andere niet uit, want ineens kan de Kleine Bloem ook klanken uitstoten die zowaar op woorden lijken. Zoals daar zijn:


-peepie (= baby)
-paajdje (=paardje)
-fgggg + armgebaar (=vogel)
-falle (=gevallen)
-tsssch tsssch (=tutje)
-kikooke (=konijntje)
-poepa (=bumba)
-ika (=nika)
-koko (=chocolade)
-papa (=mama)
-mama (=papa)


Verder wil ik nog even zeggen, en het begint hier al een serieuze hypochonderblog te worden, dat mijn keel pijn doet en dat ik nog steeds ettelijke keren per dag een blaffende zeehond nadoe.


Ik had gehoopt dat het zou beteren door een zalig dagje relaxen en saunaën, maar niets is minder waar. Het sauna en relaxdagje was wel zeeeeeeer relaxerend, dat wel. Met dank aan de Camelotbewoners, trouwens.



Het was de eerste keer dat we een echte publieke sauna aandeden, hetgeen wel wat aanpassingsvermogen van mij vergde in het begin. Ik geef me namelijk niet graag bloot. 14 jaar innig samenzijn met Mijn Liefde heeft daar jammergenoeg nog niet veel aan veranderd. Maar ach, in de sauna moet iedereen in natura, dus wat geeft dat, dacht ik. In de huisregels stond trouwens dat 'discreet naakt' de regel was. Iedereen gedrapeerd in een handdoek of badjas, dus. Maar eens in de naaktzone bleken de handdoekken en badjassen allemaal mooi aan kapstokjes te hangen i.p.v. rond de lendenen van de bezoekers. Blote lijven bij de vleet in ALLE maten en proporties. Ook in XXXXXL maten. Zo was er bijvoorbeeld de man die maar niet uit het bubbelbad kwam . Ik had er al 2 saunarondjes op zitten, en elke keer dat ik in bubbelbad wilde, lag die typ er nog steeds in te broebbelen. Van waar hij lag had hij bovendien een goed zicht op de koude en warme doorloopbaden waar menig man en vrouw doorliep, hem waarschijnlijk de meest spannende fantasieën bezorgend. Nog een half uur later vond ik het welletjes en wilde nu echt ook wel eens broebbeltjes rond mijn lijf voelen en samen met Mijn Liefde besloot ik er toch maar in te gaan. Gevolgd door nog enkele andere mensen. Toen vond de man die maar niet uit het bubbelbad kwam het blijkbaar te druk worden en stapte er plotseling uit. Ineens zakte het water ons tot de tenen, bij manier van spreken. Ik zeg het u, moest ge deze, op een olifant gelijkende, man zijn 'slurf' hebben willen aanschouwen, ge zou wereldkampioen gewichtheffen moeten zijn. Gezond kan dat toch niet zijn, denk ik dan.

Net zo min als al rokend saunaën of andersom. Ik snap dat niet. Ik geef toe, ik heb ook een haat-liefde verhouding met die stokjes, maar komaan. Als je net alles fijn uitgezweet hebt in de hammam, lekker in de eucalyptus hebt liggen broebbelen, een gezond sapje en een laagcalorisch slaatje hebt verorberd, een zalige douche hebt genomen en jezelf hebt gescrubd met citruszoutkorrels, dan ga je daarna toch niet je longen vol kanker zuigen en stinkend naar de nicotine terug die sauna inkruipen? Ok, ik ben dus niet zó verslaafd, gelukkig.

Hieperdepiep

Kleine Bloem zet sinds kort haar eerste echte zelfstandige pasjes! Wijdbeens, handjes voor zich uit, geconcentreerd, elk pasje is een overwinning. Net een waggelend klein eendje is ze dan. Ze kan zelfs al een draaitje nemen en de andere kant uit gaan, als ze wil. Gisteren slaagde ze er nog in om bij onze vrienden T. en K. het wereldrecord rondjes-rond-het-keukeneiland-wiebelen te breken. Jammer dat het ons tot nu toe nog niet gelukt is om deze mijlpaal vast te leggen op de gevoelige plaat. Maar we blijven proberen.

Monnikskap

Gisteren naar den doktoor geweest voor mijn nek en linker bovenrug. Die komen namelijk elke keer in opstand als ik een verkeerde beweging maak. Bijvoorbeeld als ik Grote of Kleine Bloem te snel wil oppakken om het vooruit te laten gaan. Dan zit ik van de éne seconde op de andere in een onzichtbaar harnas en kan ik mijn hoofd amper draaien, tenzij ik mijn hele lichaam meedraai. Wat niet alleen een pijnlijke zaak is, maar ook nog eens lijkt alsof ik een 89 jarige ben die stijf staat van de artrose.

Wat zei den doktoor? Blijkbaar heb ik een monnikskapspier. En nog straffer. Blijkbaar zitten daar minuscule scheurtjes in waardoor hij steeds weer ontsteekt. Ineens kreeg den doktoor ook mijn flashy schoudertas in de mot. "Hoe draag je die?" vroeg hij. Ik antwoordde in alle eerlijkheid dat ik hem steeds over mijn linkerschouder draag, ook als ik met mijn twee bloemen op de fiets zit en krampachtig in evenwicht probeer te blijven. "Investeer eens in een goeie bagagedrager" zei hij. Hij had precies niet goed geluisterd naar mijn verhaal over mijn TWEE bloemen op de fiets (één van voor en één van achter dus). Ik antwoordde dat hij me dan beter een recept voor een bakfiets kon voorschrijven. Daar kon hij gelukkig en begripsvol mee lachen.

Nu moet ik 9 keer naar de kiné. En daar moet ik natuurlijk jammergenoeg zelf voor bellen ;-)

R.I.P.

Ik heb niet veel mededelingen vandaag.
Buiten de trieste mededeling dat de Choco schielijk overleden is.

Blijkbaar lag het beestje zaterdagochtend in een zeer diepe slaap waaruit hij na veel geduw, gepor en geschud niet meer wilde ontwaken. Zijn adoptiemama kwam het met net schoorvoetend vertellen. Ze zei er meteen bij dat het niet uit ondervoeding was, want hij at tonnen venkel. En ook niet uit onderkoeling, want hij zat al geruime tijd binnen. En hij werd ook regelmatig gepakt en gestreeld en in den hof losgelaten, zei ze. Ook al geen gebrek aan liefde dus. Oef zeg. Laten we de schuld maar aan het noodlot geven, dan.

Zijn 6 jarige stiefzusje en tevens zijn beschermelinge heeft enige traantjes gelaten, maar heeft daarna samen met haar papa dapper het kistje in de tuin begraven en hem een waarlijk siergraf geschonken. Ook het hokje, dat anders toch maar eenzaam en leeg staat te wezen, is opgesmukt met slingers en tierlantijnen ter ere van het lieve caviabeest.
Hopelijk zal hij eeuwig grazen op de hemelse caviaweilanden.

Receptie small talk

Een receptie, daar moet ik zo meteen naar toe. Aan één kant vind ik recepties leuk, aan de andere kant zie ik er meestal wat tegenop. Want de gesprekken, met mensen die je nauwelijks kent, gaan meestal niet verder dan: 'Hey hallo, hoe is het met u?' 'Goed, goed, en met u?' 'Ook goed, en thuis ook alles ok, met de kinderen en zo?' 'Ja, hoor, alleen zo nu en dan eens ziek, ge kent dat wel.' 'Ja inderdaad, die kinderen moeten nogal wat doorstaan hè' 'En op het werk?' 'Ca va, gaat wel...'

En na een tijdje, als je uitgepraat bent, krijg je van die ongemakkelijk stiltes, pijnig je je hersenen om nog een aanknopingspunt te vinden en wil je eigenlijk weg om met die leuke collega die net is binnengekomen een praatje te maken, maar hoe moet je dat aanbrengen? 'Eeuhm, ja, ik ga eens even wat verder rondkijken, hè' of 'Ok, tot subiet misschien?' of 'Allez, ik ga eens kijken of er nog wat te bikken valt'...

Enfin, je zoekt je eigenlijk de hele avond te pletter naar manieren om de anderen subtiel af te schepen, zónder dat die dat in de mot hebben. Daar komt het in feite op neer.

Voordeel van recepties is wel dat er meestal schuimwijn is (allez, toch bij die waarop ik word uitgenodigd).

Zenuwslopend pijnlijk

Gisteren ben ik dus naar de tandarts geweest. Niet de creepy dentist maar een andere. Een fantastische spontane Marokkaanse waar ik vroeger al eens naartoe was geweest. Laat ik haar voor de lol eventjes Farida noemen. Ik had een afspraak met Farida om 14.30u maar moest toch nog een half uur zitten koekeloeren in de wachtzaal. Farida is een tettergat dus dat was te verwachten.

Intussen kon ik een blik werpen op de ingekaderde brief aan de muur, ondertekend door de koning van Marokko. Het is een keer wat anders dan een diploma. Hij was in het frans geschreven dus ik heb hem niet zo goed begrepen. Er stond iets in van 'merci pour votre aide'. Waar ze Zijne Majesteit dan specifiek bij geholpen, of van afgeholpen had, bleek niet onmiddelijk uit de brief. Ik had het nochtans graag geweten.

In de wachtzaal lag ook, en dat is toch wel een verschil met wachtzalen van Belgische tandartsen, een Koran en een matje. Ik was een beetje aan het wachten totdat één van de Marokkaanse medewachtenden er gebruik van ging maken, want dan had ik meteen geweten waar Mekka lag, maar helaas pindakaas, in de periode tussen 14.30 en 15.00 is er blijkbaar geen gebedsmoment voorzien in de Islam. Of misschien voelde niemand de behoefte om te gaan bidden opdat het geen pijn zou doen. Wat dan weer een goed teken was.

In de wachtzaal zat ook nog een vrouw met een peuterkind van een jaar of 2 dat de hele tijd op en af een stoel wilde kruipen, en toen de moeder het welletjes vond, begon het kind zo hard te krijsen dat ze ermee naar buiten moest gaan. Goed zo, want nu kwam ik sneller aan de beurt.

Ik mocht meteen in de stoel gaan zitten en vertelde dat ik zo'n pijn had gehad aan mijn wijsheidstand en het tandvlees er omheen en dat het nog altijd pijn deed eigenlijk. Ze keek ernaar en zei : 'U moet hem laten trekken, en de andere ook, in één keer, want anders u gaat krijgen veel ontstekingen en scheve tanden'. Alsof ik dat nog niet wist. Ze smeerde er ook iets kouds aan dat het tandvlees ontsmet.

Daarna ging ze naar de andere kant van mijn mond, klopte op een gevulde tand en ik vloog vrijwel stante pede tegen het plafond. 'Die tand is niet goed 'zei Farida, hetgeen mijn vermoeden bevestigde. 'Ik moet ontzenuwen want anders u krijgt een zware abces'. 'Maar het is vele werk want het is een groot vulling, en dan krijgt u een grote gat', voegde ze er ook nog aan toe. Wat er dan met het 'grote gat' moest gebeuren liet ze in het midden.

Zo gezegd zo gedaan. Gelukkig kwam er een verdovingsspuit aan te pas, maar toen ze haar boor in mijn tand plantte, bleek één keer spuiten al snel niet genoeg aan mij gekajieter te horen.

MAN MAN MAN, man man man, ik werd gewoon niet goed van de pijnscheuten! Ik lag mij met gebalde vuisten te fixeren op 1 punt op de lamp boven mij, denkende 'het is bijna gedaan, het is bijna gedaan, het is bijna gedaan, allez wanneer is het nu gedaan g*dverd*mme!

'U hebt zeker vele pijn ', zei Farida om mij gerust te stellen, denk ik. Ik knikte en stootte een soort van 'aang-geluid' uit. 'Ik zal nog meer verdoven, want de zenuw moet slapen' zei Farida. Ja, dat leek me een goed idee. (en 'please, please, geef mij ook zo'n slaapspuit', smeekte ik in gedachte)

Jammergenoeg was mijn hardnekkige zenuw niet meteen van zinnens om in slaap te vallen. Ik denk dat Farida maar liefst 14 keer heeft moeten bijspuiten. Na veel gekeuter en geboor was het dan toch eindelijk voorbij. De zenuw had zich gewonnen gegeven. 'Arme meisje', zei Farida al schouderkloppend toen het gedaan was en het 'grote gat' had opgevuld met iets dat op een chickeletje leek.

Echtig waar, ik heb nog nooit zo'n pijn gehad bij de tandarts. Hiemee vergeleken waren mijn bevallingen pure relaxatie.

Op 9 april moet ik terug naar Farida. Dan gaat ze het chickeletje eruit halen en er een kroon opzetten. Wat mij terug brengt bij de koning van Marokko. Ik ben rats vergeten te vragen waar ze hem nu eigenlijk feitelijk mee geholpen heeft?!

Nieuw arbeidsvitamien

Het is 'm gelukt!!***Jubel! Jubel! Jubel!***

Mijn Liefde heeft eindelijk ander werk! Eindelijk iets dat hem echt aanspreekt, iets waar hij zijn artistieke ei in kwijt kan. En het is nog op 15 minuten wandelafstand van ons huis ook!

Joepie de.... Poepiiiieeee!

Dweilen met de kraan open

Daarstraks kwamen we onder de collegae op het thema 'dweilen'. De volgende vragen passeerden de revue:

Wie dweilt er nog?
Hoe dweil je dan?
Met wat dweil je?

Na wat geklaag van mijnentwege over de nieuwste Vileda-dweilen, kwam de aap uit de mouw. Het feit dat die ondingen niet goed dweilen en altijd loskomen van mijn aftrekker ligt compleet aan mij. Blijkbaar dweil ik verkeerd.
Hoe dweil ik dan? Ik kan het moeilijk omschrijven, maar ik doe toch een poging. Ik smijt mijn dweil op de grond, zet de aftrekker erop, doe één flap van de dweil over de aftrekker en begin te dweilen. Zoals mijn moeder het mij geleerd heeft en het ongetwijfeld nog steeds zelf doet. Zoals het me al pakweg 15 jaar fantastisch goed lukt. Zelfs met de meest goedkope dweilen. Fout dus. Het moet anders. Je moet iets doen met dubbelvouwen en overslaan of zoiets. Ik snap hem niet. Vileda my *ss, ja!

Eigenwijze Bomma

Mijn Liefde besloot zaterdag om de trap te gaan schuren. Een jobke dat al zo'n 2,5 jaar geleden had moeten gedaan zijn. Dus, wie ben ik om hem tegen te houden, dacht ik.
Daarop besloot ik om met de Bomma en tante J. de stad in te trekken. Niet meteen de meest rustgevende activiteit op een zaterdagnamiddag: met twee buggy's door overvolle winkels en winkelstraten en winkelgalerijen manoevreren in de gezelligste shoppingstad van Vlaanderen. Hoewel ik zelf met geen enkele buggy moest rijden, want tante J. en de Bomma hadden er elk één ingepalmd.

Terwijl ik met lede ogen aanschouw hoe de Bomma om de haverklap accidenten doet met de buggy (tegen mensen hun hielen rijden, over mensen hun tenen rijden, kinderen half omver rijden, tegen winkelrekken botsen, half loshangende vesten of hemden meesleuren...), vraag ik: "Zal ik ermee rijden, want dat is toch niet zo makkelijk met al dat volk precies hè Bomma? " Haar antwoord: "Neeu jong, ik rij toch alleen maar wat mensen overhoop, zo erg is dat toch niet? Ze moeten daar maar tegen kunnen, hè! "

Dat heb je met de Bomma die altijd met grote fierheid ZELF met de buggy wil rijden. Ze lijkt soms wel mijn Grote Bloem op dat vlak. Die zit ook in zo'n ZELF DOEN-periode. Je kent dat wel. Terwijl je ze koppig, eigenwijs en volhardend ziet stuntelen, word je alsmaar zenuwachtiger en kriebelen je eigen handen tot je stresshormoon het kookpunt bereikt, het overneemt en zegt: "Kom hier, laat mij maar!"